استراتژی های همکاری در سطح سازمان
زمانی که یک سازمان در صدد تنوع بخشیدن به بازارهای خود در کشورهایی است که قوانین دولتی آنها ،ادغام و خرید منع کرده است ،اتحادها گزینه مناسبی به شمار می روند.
جذابیت دیگر اتحادهای استراتژیک در سطح بنگاه نسبت به ادغام و خرید درآن است که این قبیل اتحادها مستلزم تعهد کمتری در به اشتراک گذاری منابع هستند و در نتیجه شرکا در تنوع بخشیدن به فعالیت های خود انعطاف پذیری بیشتری برخوردارند.بسیاری از شرکتها تشکیل اتحاد با شرکای خودرا سرآغاز ادغام یا خرید آنها تلقی می کنند.
متداول ترین استراتژی های همکاری در سطح بنگاه یا سازمان عبارتند از:اتحادهای متنوع سازی ،اتحادهای هم افزاینده و اعطای حق امتیاز.
اتحادهای استراتژیک متنوع سازی: نوعی استراتژی همکاری در سطح سازمان است که درآن سازمان ها برای تنوع بخشیدن به محصولات و بازارهای هدف خود،برخی منابع و توانمندی هایشان را با یکدیگر به اشتراک می گذارند.بسیاری از شرکت های ژاپنی مانند فوجیتسو-میتسوبیشی-هیتاچی با جلب همکاری سازمان های دیگر به عنوان شریک ،آن دسته از واحدهای کسب و کار خود عملکرد ضعیفی دارند،در معرض سرمایه گذاری مشترک با سایر سازمان ها قرار دارند.
اتحادهای استراتژیک هم افزاینده: سازمانها برای خلق صرفه جویی های مبتنی بر قلمرو فعالیت ،برخی منابع و توانمندی های خود را بادیگران به اشتراک می گذارند .مشابه اتحادهای استراتژیک مکمل افقی که در سطح تجاری تشکیل می شود ،اتحادهای استراتژیک هم افزاینده منجر به ایجاد هم افزایی میان چندین وظیفه با چندین کسب و کار و سازمان ها شریک می شوند.
اعطای حق امتیاز«فرانشیز»: یک استراتژی در سطح بنگاه است که در آن اعطا کننده حق امتیاز به عنوان یک رابطه ی قراردادی برای کنترل به اشتراک گذاری منابع و توانمندی هایش در برخورد با شریک خوددریافت کننده حق امتیاز استفاده می کند.حق امتیاز،بین رابطه ی قراردادی دو شرکتی است که از نظر قانونی از هم مستقل هستند از این استراتژی به ویژه درصنایع پراکنده همانند خورده فروشی ها استفاده می شود . در این قیبل صنایع نظیر فست فودها -رستوران ها تعداد زیادی از شرکت ها با اندازه کوچک و متوسط با یکدیگر رقابت می کنند. مهم ترین مسئولیت اعطا کننده حق امتیاز و گسترش برنامه هایی برای انتقال دانش و مهارت های مورد نیاز انجام کسب و کار و دریافت کننده حق امتیاز ،اراده بازخور در رابطه با افزایش کارایی و اثر بخشی واحدهای کسب و کار است.
استراتژی همکاری بین المللی
اتحاد استراتژیک فرامرزی ، یک استراتژی همکاری بین المللی است که در آن شرکت هایی که دفاتر مرکزی آنها در کشورهای مختلف واقع شده است ،برخی منابع و توانمندی های خود را به منظور کسب مزیت رقابتی با یکدیگر به اشتراک می گذارند .این اتحادها اغلب به جای ادغام ها و خریدها که مخاطره آمیزتر هستند شکل می گیرد .هرچند مدیریت استراتژیک فرامرزی دشوار و پیچیده است ، سازمان ها با استفاده از آنها می توانند به انجام کسب و کار در مکان های خارجی از بازارهای محلی خود بپردازند.
استراتژی همکاری شبکه ای
استراتژی همکاری شبکه ای نوعی استراتژی مبتنی بر همکاری است که در آن چندین شرکت برای رسیدن به اهداف مشترک تشکیل چندین مشارکت می دهند.
یکی از مزایای به کارگیری استراتژی شبکه ای دسترسی و پیدا کردن بر قراری رابطه با شرکای شرکایمان است.در این صورت امکان خلق مزیت رقابتی افزایش می یابد . زیر منابع توانمندی های هریک از شرکا گسترش می یابد.به مجموعه ای از مشارکت های استراتژیک که ناشی از بکارگیری استراتژی شبکه ای همکاری باشد اتحاد های شبکه ای گفته می شود. اتحادهای شبکه ای بر حسب اینکه در چه صنعتی شکل بگیرند متفاوت اند.
یک اتحاد شبکه ای باثبات در صنایع بالغی شکل می گیرد که نرخ تقاضا درآنها نسبتا ثابت و قابل پیش بینی است .هدف اصلی از تشکیل اتحادهای پایدار باثبات بهره گیری از صرفه جویی های به مقیاس «اقتصادی و مبتنی بر قلمرو فعالیت»شرکا است.در مقابل اتحادهای شبکه ای پویا در صنایعی تشکیل می شوند که نوآوری مستمر در محصولات ،از ویژگی های اصلی این صنایع است و چرخه ی عمر محصولات در آنها کوتاه می باشد .در اتحادهای شبکه ای پویا شرکا به طور مستمر درصدد کشف ایده های جدید و فرصت هایی هستند که نوآوری در محصولات ورود به بازارهای جدید و توسعه این بازارها می انجامد.معمولا شرکت های بزرگ نرم افزاری و داروسازی که در جستجو نوآوری اند، به ایجاد شراکت با شرکت هایی که به تازگی توسط کارآفرینان تشکیل شده اند، می پردازند. یکی از مزایای مهم تشکیل شبکه با شرکت های بزرگ برای شرکت های کوچک ، کسب و اعتبار و شهرت از طریق مشارکت با آن هاست.
